หัวหน้าสาวมาเฟีย

แนะนำตัวละคร

ยองจูน  พ่อของคิมจูและอีวาที่เป็นหัวหน้ามาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในตอนนั้น

จีฮเย  ลูกชายที่ต้องสืบเชื้อสายการเป็นมาเฟียในรุ่นต่อไป แต่ต้องตายเพราะเกิดอุบัติเหตุ

เจี๊ยบหรือ คังยู  (นางเอก)  คือลูกสาวมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในประเทศเกาหลีเป็นลูกครึ่งไทยเกาหลีต้องมารับหน้าที่แทนพ่อที่ตายไป

จีอึน  (พระเอก) คือลูกของลูกน้องพ่ออีวา ซึ่งการเป็นมาเฟียนั้นหามิตรหรือลูกน้องที่แท้จิงนั้นยากยิ่งกว่าอันใดทั้งสินตั้งแต่พ่อลียองตายไปมาอิมลียองกลายเป็นหัวหน้าของกลุ่มมาเฟีย

เอิท  ผู้ชายที่คังยูคุยอยู่ อยู่ไทยกำลังจะเป็นแฟนกันอยู่แล้ววววว

เยจี  เพื่อนคนแรกของเจี๊ยบที่โรงเรียนที่ย้ายเข้ามาในเกาหลี ทำตัวน่ารักใสซื่อ

อึนแจ เพื่อนที่เป็นมาเฟียของยองจูนที่จะหักหลังเพื่อครอบครองแก๊งมาเฟียของยองจูน

อึนซา ลูกของอึนแจคู่หมั้นของเจี๊ยบ เพื่อเอามาใส่เป็นเครื่องมือเพื่อครอบครองแก๊งมาเฟีย

กาอิน เป็นลูกสาวคนโตของอึนแจและเป็นพี่ของอึนซาและเคยคบกับจีฮเย

น้าสาว เป็นน้องแม่ของคังยูตั้งแต่แม่ของคังยูเสียไปน้าสาวก็เลี้ยงดูคังยูมาตลอด

จุ๋ม เอม แม็ก โอ(สองคนหลังนี้เป็นกระเทยนะ)

มาเฟีย (Mafia) เป็นกลุ่มคน หรือสมาชิกของกลุ่มคน ที่รวมตัวกันเพื่อประกอบมิจฉาชีพในการทำมาหากิน

โดยดั้งเดิมแล้ว มาเฟีย คือ กลุ่มพันธมิตรในยุคกลางของประเทศอิตาลี ที่รวมตัวกันเพื่อต่อต้านชาวนอร์มันและชาวเติร์ก ต่อมาจึงกลายเป็นคำเรียกองค์กรลับต่างๆในอิตาลี

มาเฟีย (อีกชื่อคือ Cosa Nostra:โคซา นอสตรา) เป็นชื่อเรียกของกลุ่มสังคมที่ผิดกฎหมายอย่างลับๆ เชื่อกันว่าเกิดขึ้นครั้งแรกในช่วงกลางของศตวรรษที่ 18 ในซิซิลี (ประเทศอิตาลี) จากนั้นจึงเริ่มแผ่กระจายไปยังอเมริกาและออสเตรเลีย

อันที่จริงแล้วมาเฟียไม่ได้ทำแต่เรื่องผิดกฎหมายเท่านั้น แต่ยังคอยรับใช้พวกราชวงศ์ หรือมีส่วนร่วมในองค์กรที่มีอำนาจของรัฐ หรือแม้แต่การแผ่ขยายอาณาเขตของตนอีกด้วย

ในเกาหลีนี้มีการปกครองแบบมาเฟียมาหลายรุ่นและหลายแบบจนมาถึงรุ่นที่ 18 ยองจูน นายท่านได้แต่งงานกับหญิงสาวชาวไทย ชื่อ แพรว ได้มีลูกกันอยู่สองคน คนโตเป็นผู้ชายสูงสง่าชื่อ จีฮเย อีกคนเป็นผู้หญิงชื่อ คังยู เป็นคนน่ารักกล้าแกร่งเธออายุห่างกับพี่เธอ 7 ปี แต่อยู่มาวันหนึ่งนายท่านยยองจูนได้ทะเลาะกับภรรยาคนไทยของท่านจึงได้หย่ากันแล้วแยกกันนายท่านยองจูนขอลูกชายไว้เพื่อสืบเชื่อสายรุ่นมาเฟียต่อจนวันเวลาผ่านไปเวลาผ่านไป 7ปี ลูกชายคนโตของยองจูน จีฮเยได้เสียชีวิตลงเพราะอุบัติเหตุรถชนคนที่สืบเชื้อสายมาเฟียคือ คังยู เท่านั้น!!!!       

ในวันที่แจ่มใสมีวันควันบางๆลอยมาจากธูปที่ปักอยู่หน้ารูปสีขาวดำที่มีผู้ชายถ่ายรูปครึ่งตัวยืนอยู่

ยองจูนพูดกับลูกน้องคนโปรดว่า

“จีอึน ตอนนี้ลูกชายของชั้น จีฮเย ได้เสียลงแล้วคนที่จะสืบเชื้อสายก็ไม่มี แลข้ามีเรื่องจะวานอะไร นายบ้างอย่าง”

จีอึน

          “ได้ครับนายท่าน”      ลียองลูกน้องคนโปรดได้ตอบเสียงอย่างสงสัย

ยองจูน

          “จีอึน นายเป็นลูกของคังแซ ลูกน้องคนโปรดของชั้นเป็นลูกน้องที่ไม่เคยทรยศหักหลังและจงรักพักดีกับชั้นตลอดมาก จนถึงวันที่เขาตาย ชั้นได้สัญญากับเขาว่าชั้นจะดูแลนายให้ดีที่สุด จนมาถึงทุกวันนี้นายเป็นลูกน้องคนโปรดของชั้น นายเปรียบเหมือนลูกชายของชั้น

ถ้าวันใดวันหนึ่งชั้นเป็นอะไรไป……”

จีอึน ลุกขึ้นแล้วพูดว่า

          “ทำไมท่านถึงได้ชอบพูดแบบนั้นนะ”

ยองจูน หันมามองลียองแล้วมาตบไหล่ของจีอึนเบาๆแล้วพูดขึ้นว่า

          “จีอึนไม่มีใครสามารถอยู่ได้ตลอดกาลโดยไม่ตายได้หลอกนะ คนทุกคนย่อมเกิดมาแล้วรอวันตายกันทั้งนั้นแม้แต่ชั้นก็ด้วย”  ลียองทำหน้าเศร้าๆแล้วก็ก้มหัวฟัง “ถ้าชั้นเป็นอะไรไปขึ้นมาหรือถ้าเกิดอะไรขึ้นกับชั้น ชั้นขอให้นายพาคังยู มาเป็นหัวหน้าแทน”

จีอึนทำหน้าตกใจแล้วก็ถามด้วยความตกใจ

          “ท่านแต่คังยูเป็นผุ้หญิงนะท่าน”

ยองจูน

          “เธอเป็นผู้หญิงแล้วไงรึ ชั้นรู้ว่ามันไม่เหมาะสม แต่ชั้นเชื่อว่าลูกสาวคนเล็กคนชั้นเก่งชั้นสอนลูกสาวของชั้นตลอดว่า ไม่ว่าเราจะเกิดเป็นหญิงหรือชายเรามีศักศ์ศรีเท่ากันไม่ควรให้ชายเป็นช้างเท้าหน้าเสมอไปหลอก”

ในประเทศไทย

น้าสาว

          “นี้เจี๊ยบตั้งแต่พี่ชายแกเสียไปจะสามเดือนแล้วนิ แกไม่คิดโทรหาพ่อแกบ้างหรอ”

เจี๊ยบสาวร่างเล็กผมยาวสลวยหันกลับมาตอบอย่างชัดเจนเลยว่า

“ไม่อ่า ไม่กล้า” น้าสาวที่กำลังล้างจานอยู่ถามกลับอย่างทันทีเลยว่า “ทำไม”

“โห้ยน้า ใครจะไปกล้าคุยไม่ได้คุยกันตั้ง 7-8 และอีกอย่างหนูพูดเกาหลีไม่ค่อยคล่องแล้วด้วยTT”

น้าสาวก็ได้ถามกลับอีกว่า “ไม่ได้คิดถึงพ่อเลยหรอ”เจี้ยบได้หันหน้าแล้วตวาดใส่ “คิดถึงสิ นั้นพ่อหนูนะ แต่.......” น้าสาวก็บ่นอีกว่า “แต่ แต่อะไร” เจี้ยบนึกคิดในใจตอนที่ตัวเองกำลังพยายามโทรหาพ่อตั้งแต่พี่จีฮเยตาย บอกโทรผิดบ้างละ ขอสายคนที่ไม่มีบนโลกบ้างละ เจี๊ยบเลยตัดสินใจบอกน้าสาวไปว่า

เจี้ยบ

          “จะหาว่าหนูปอดว่างั้นเถอะ เดี้ยวๆเดี้ยวโทรโชว์เบยยยยย รอดูนะ รอดูนะอย่าไปไหน”

น้าสาวบ่นอยู่ในใจ(ใครว่าแกปอด ร้อนตัวเองทั้งนั้นไอเด็กคนนี้)จากนั้นเจี้ยบก็กดเบอร์บ้านพ่อแล้วโชว์ให้น้าดู

          “อ่ะนี้ดูนะ ดูนะ ดู๊ เดี้ยวจะโทรโชว์เบยยยยย”

เจี๊ยบกดโทร ด้วยมือที่สั้นใจสั่นตื่นเต้นไปทั้งตัวพอได้ยินเสียง ตรู้ดดดดดดด ครั้งแรกเท่านั้นแหละ เจี้ยบหันมามองหน้าน้าสาวแล้วพูดว่า

          “โธ่ โทรไปก็ไม่รับ เห็นม่ะๆๆ” กริก!!!เสียงคนรับโทรศัพท์ “ฮะโหลสวัสดีครับ” เสียงผู้ชายที่ใหญ่ทุ่มพูดภาษาเกาหลี เจี๊ยบทำหน้าทำเสียงไม่ถูกได้แต่ตอบเสียงสั่นๆว่า “ขะขะขะขะขะขะขะ ขอสาย สาย สาย สาย คุณยะยะยะยะยองจูนหน่อย” ตอบด้วยภาษาเกาหลีที่สั่นเทา น้าสาวของเจี๊ยบยิ่งมองยิ่งตลก

ยองจูนถามจีอึน

          “ใครโทรมาหรอ จีอึน” จีอึนตอบอย่างงงๆ “ใครก็ไม่รู้ครับ เสียงสั่นๆ โรตจิตหรือป่าวก็ไม่รู้ขอรับ” สักพักหนึ่ง ยองจูนก็ได้ยินเสียงที่ออกมาจากโทรศัพท์เสียงที่คุ้นหูแล้วอยากคุยมาตลอด      “จีอึน เอาโทรศัพท์มาให้ชั้น เดียวชั้นจะคุยธุระก่อน” จีอึนรีบยืนให้แล้วเดินออกไป ระหว่างเดินออกไป จีอึนได้หันมามองหัวหน้ายองจูน กำลังยิ้มอย่างมีความสุขคณะกำลังเอาโทรศัพท์แนบหู จีอึนก็สงสัยและดีใจไปพร้อมกันเพราะท่านยองจูนไม่ได้ยิ้มอย่างมีความสุขตั้งแต่ท่านจีฮเยเสียไป ท่านยองจูนคุยโทรศัพท์ครั้งนี้นานมาก นานจนผมประหลาดใจ พอท่านวางสาย ท่านได้เรียกผมไปแล้วบอกว่า     “พาชั้นไปซื้อโทรศัพท์หน่อยสิ เอาแบบเล่นลายได้นะ” เอาผมตกใจถึงขีดสุดเพราะท่านไม่เคยสนใจโทรศัพท์มือถือมาก่อนเลย

น้าสาวได้ถามเจี๊ยบที่พึ่งคุยกับพ่อร่วมสองชั่วโมงเสร็จ

          “นี้แก โทรไปไม่กลัวตังค์หมดเลยไง เป็นไงเค้าว่าไงบ้าง”                                     เจี๊ยบหันมามองที่น้าแล้วยิ้มทั้งๆที่น้ำตากำลังไหลแล้ววิ่งเข้ามากอดน้า                                 “ดะดะดะเดี้ยวแกร้องไห้ทำไมเนี้ย”                                                                       เจี๊ยบตอบทั้งน้ำตาว่า “หนูไม่เคยรู้เลยว่าการที่ได้คุยกะพ่อหนูจะมีความสุขขนาดนี้ นะ นะนะนะ หนูไม่เคยรู้เลย” แล้วก็กอดน้าแน่นขึ้น น้าก็ลูบหัวของเจี๊ยบเบาๆ “ชั้นรู้นะที่เธอเสียใจขนาดนี้ เธอเสียแม่ไปตั้งแต่ 14 แล้วที่นี้พี่ชายยังมาตาย เธอไม่ต้องมาทำเป็นเข้มแข็งหลอก ร้องไห้ออกมาเถอะ” จากนั้นเจี๊ยบก็ไปโห่มาเต็มที่

ด้านยองจูนก็ได้โทรศัพท์มาแล้วแล้วก็โทรหาลูกสาวอันเป็นที่รักคนแรกในคณะที่ลูกสาวกำลังร้องไห้อยู่คนเดียวนั้นเจี๊ยบก็เห็นว่าเป็นเบอร์แปลกก็รับด้วยความที่ไม่รู้ว่านั้นเป็นเบอร์พ่อของตัวเองเลยตอบด้วยเสียงที่สั้นแล้วสะอึ้กสะอื้นอยู่

“ฮะฮะฮะ โหล อึอ อึก” ด้วยความเป็นพ่อและมาเฟียของยองจูนไปพุ่งสูงปรี๊ดในเวลานั้น           “เป็นไร ลูกเป็นอะไร ใครทำอะไรลูกพ่อจะไปฆ่ามันเอง ใคร ใคร ใคร บอกมาสิ จีอึน บอกว่าลูกน้องกลุ่มหนึ่งให้เตรียมตัวไปไทยวันนี้ด่วนนนนน!!!!!!!” จีอึนทำหน้าตกใจและประคองตัวท่านไม่ให้ล้มไปพอเจี๊ยบได้รู้ว่าเป็นพ่อแล้วแถมพ่อพูดอย่างนั้นอีกเจี๊ยบ “พ่อหนูไม่ได้เป็นอะไร” เจี๊ยบได้รีบตอบแล้วหายร้องไห้ทันที ยองจูนโมโหอย่างแรงแล้วถามลูก ยองจูน “แล้วลูกเป็นไรร้องไห้ บอกพ่อมาห้ามโกหก” เจี๊ยบได้ตามความจริงทุกอย่างว่าร้องไห้เพราะอะไรและเพราะอะไรถึงร้อง ทำให้ยองจูนผุ้เป็นพ่อเข้าใจแต่พอยองจูนรู้ทำให้ยองจูนรู้สึกว่าเป็นพ่อที่ไม่ดียองจูนเลยตัดสินใจพูดออกไป                  ยองจูน “งั้นมาอยู่กับพ่อสิ เราจะได้อยู่ด้วยกัน” ทันที่ที่ยองจูนพูดเจี๊ยบผู้เป็นลูกแทนที่จะดีใจและกลับรู้สึกตกใจมากกว่า

เจี๊ยบ

          “พ่อหนูขอเรียน ม 6 ให้จบก่อนได้ไหมคะ เดี้ยวหนูจะย้ายไป หนูสัญญา”

จบตอนหนึ่ง

สูขใจ